ใช่รักรึเปล่า?

ข้อมูลเบื้องต้น

แนะนำตัวละครหลัก:


เลเล่ 16 ปี
นักกีฬาไอสเก็ตประจำโรงเรียน 
พบรักแรกตอนไปแข่งที่เกาหลี

                           

พีม นักกีฬาไอสเก็ต
หลงรักผู้ชายคนเดียวกับเลเล่
เป็นเพื่อนกับเลเล่ ทำเป็นหวังดีแต่ที่จริงนั้นอิจฉาเลเล่ตลอดเวลา 



ไทส นักฮอกกี้ชาวไทย ที่ได้ไปแข่งที่เกาหลี
นิสัยดี จริงใจ หล่อ รวย แมน
เป็นขวัญใจของผู้หญิงหลายคนในโรงเรียน

B B

เนื้อเรื่อง

หญิงสาวนั่งอยู่ในห้องน้ำ น้ำตาคลอ ไม่กล้าออกไปเพราะกลัวว่าแม่จะรู้ 
"ทำไมต้องร้อง" เธออุทานกับตัวเอง น้ำตายังไหลไม่เลิก นึกถึก 6 วันที่ผ่านมาวันที่เธอมีความสุขที่สุด วันที่มีแต่รอยยิ้ม.......

6 วันที่แล้ว

เลเล่ นักกีฬาไอสเก็ตประจำโรงเรียน วัย 16 ปี วิ่งลงมาจากชั้นบน ....
"แม่! แม่! หนูได้ไปแข่งที่เกาหลีๆ?!?!" 
"อืม..อ่าว! วันนี้ออกเดินทางแล้วนี่! ไปจัดกระเป๋าเลยเดี๋ยวไม่ทันนะ ให้เร็วเลย"
 เลเล่เดินขึ้นไปชั้นสอง รู้สึกผิดหวังที่แม่ไม่ได้ตื่นเต้น แต่แม่ก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกเราหรอก.. เลเล่คิด แล้วก็ถอนหายใจ เฮ้อ!

เลเล่ตื่นเต้นมาก เพราะปีนี้เป็นปีแรกที่โรงเรียนของเธอจะพานักกีฬาไอสเก็ต 9 คนไปแข่งที่เกาหลี เธอรีบจัดกระเป๋าแล้วก็พูดกับตัวเองว่า "ทำไมเพิ่งมาบอกวันนี้ ไม่มีเวลาจัดของ เย็นนี้ออกเดินทางแล้ว!" พูดพลางหยิบรองเท้าสเก็ตคู่โปรดลงกระเป๋า

ณ ลานไอสเก็ต ที่เกาหลี
"ทุกคนดูเก่งมากนะคะ จะสู้เค้าได้มั้ยเนี่ย" เลเล่พูดอย่างตกใจ อยากจะถอนคำพูดที่ว่า "สบายๆ" พระตอนนี้มันไม่ได้สบายอย่างที่พูดไว้สักนิด
หลังจะดูขนาดตัวและความคล่องแคล่วของคู่แข่ง เลเล่และเพื่อนร่วมทีมอีก 8 คน ถึงกับหมดกำลังใจ อยากกลับเมืองไทยเดี๋ยวนั้น ความรู้สึกตื่นเต้นเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วหายไปหมด 

"เอาไงดีอ่ะ พวกเขาตัวใหญ่กว่าพวกเราตั้งเยอาะแต่ละคนมาดยิมนาสคิกกันทั้งนั้น โห ดูผู้หญิงคนนั้นสิ กระโดดสูงมาก ท่าหมุนก็สวย เราจะไปชนะพวกเขาได้ยังไง?" คนนึงในทีมพูด ขึ้นแล้วชี้ไปทางผู้หญิงตัวสูงขายาวที่กำยังหมุนอยู่บนลานน้ำแข็ง

2 ชั่วโมงผ่านมา

หลังจากการฟังกดกติกา และ schedual เกมจบ ทุกคนก็ถูกพาไปยังโรงแรมหรู่ระดับ 5 ดาว โดยรถตู้ฮุนไดขนาดใหญ่1คัน ต่อ1ทีม โรงแรมถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ห้องโถงสูงฬหญ่ ทำคล้ายๆกับประสาท Versille ในประเทศฝรั่งเศส แต่ความหรูหราของโรงแรมก็ไม่สามารถทำไห้ความรู้สึกท้อแท้ในใจของเลเล่หายไปได้ โค๊ชเห็นสีหน้าลำบากใจของลูกทีมแล้วก็เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะตัวเค้าเองก็กลัว และ ท้อแท้ไม่ต่างอะไรจากเด็กๆพวกนี้ แต่เขาจะแสดงความท้อแท้ใจออกมาไม่ได้เด็ดขาด จึงได้แต่มองอย่างเห็นใจ 

เช้าวันต่อมา

ทุกคนเดินไปกินข้าวด้วยกันที่ห้องอาหารตั้งแต่ 6โมงเช้า เพราะรถจะมารับตอน 7โมงทุกคนในทีมเดินอย่างสิ้นหวัง เสียความมั่นใจที่จะแข่ง ถ้าเลือกได้เลเล่จะขอโค้ชกลับบ้าน แต่ทันใดนั้นเองหัวใจอันห่อเหี่ยวของ เลเล่ กับ พีม(เพื่อนร่วมทีม) ก็สดใสขึ้นเท่าตัว รู้สึกเหมือนพึ่งได้ชัยชนะมาสดร้อนๆทั้งๆทียังไม่ได้แข่ง 
"เห็นผู้ชายคนเมื่อกี้ปะ?"
เลเล่พูดขึ้น ไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน รู้สึกดีเมื่อได้เห็นหน้าเขา แม้ว่าตัวเองจะไม่รู้จัก ไม่เคยคุยกับเขาเลยก็ตาม
"เบอร์ 3 นั่นนะเหรอ? คนไทยนะรู้ปะ?" พีมตอบ รู้สึกคล้ายๆกับเลเล่ 

ตลอดทั้งวันเลเล่แอบมองพี่คนนั้น มองแล้วก็ยิ้ม พอเขาเดินมาใกล้ๆก็ใจเต้นแรงทุกที เป็นแบบนี้ทั้งวันจนเพื่อนกับโค๊ชรู้สึกแปลกใจ
"เป็นอะไรน่ะ เลเล่?" โค๊ชถามขึ้น
"ปะ...ปล่าว..เปล่านี่คะ เป็นอะไรละคะ ก็เลเล่เหมือนเดิม.....จริงๆ" เลเล่ตอบแบบอึกๆอักๆ จนพีมหมั่นใส้
"มองแต่ผู้ชายนะเธอ" พีมพูดขึ้น หารู้ไม่ว่าคำพูดของพีมทำให้ทุกคนรู้ว่า เลเล่ตกหลุมรัก หนุ่มหน้าหล่อ เบอร์3 เข้าแล้ว 
"เธอชอบพี่เค้าเหรอ?" อันดาถามขึ้น
"เปล่าไม่ได้ชอบจะชอบได้ไง ยังไม่รู้จักเลย แค่หล่อดีเฉยๆ"เลเล่แก้ตัว
"รักแรกพบไง มีถมไป ไม่รู้จักก็รักได้หนิไม่เห็นแปลกเลย" อันดาบอก ขำในความไร้เดียงสาของเพื่อน รู้สึกยินดีที่ในที่สุดเพื่อนก็ได้พบรักแรก

ตอนเย็น

ผู้เข้าแข่งขันทุกคน นั่งทานข้าวเย็นที่ร้านหมูย่างเกาหลีชื่อดัง 
"พี่คนนั้นเขามองเธออ่ะเลเล่" อันดาบอกเลเล่
"มอง? มองทำไม?"เลเล่ถาม รู้สึกเขินนิดๆ
"พี่เขาคงรู้มั้งว่าเธอแอบมองเค้าอยู่" พีมพูด
"ใครมอง? ชั้นเปล่านะ!" เลเล่พูดเสียงดัง แล้วก็หยิบ บิบิมบับ มายัดเข้าปาก 
เลเล่ไม่เป็นอันจะกิน เพราะมัวแต่สนใจพี่คนนั้น ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดูดีไปหมดในสายตาเธอ ไม่ใครรู้ว่ายังมีอีกคนที่เป็นแบบเลเล่ ที่แอบชอบพี่เบอร์3 เหมือนกัน ทางด้านพีมที่เงียบๆดูเหมือนไม่มีอะไรแต่ลึกๆนั้นอยากเดินไปคุยกับพี่เขาใจแทบขาด แต่ก็ไม่กล้าเพราะ เลเล่ดันเปิดตัวว่าชอบพี่คนนั้น พีมได้ยินทุกคนพูดถึงพี่คนนั้นกับเลเล่ก็ทนไม่ได้ เลยเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารม ระหว่างทางเดินกลับมาที่โต๊ะ พีม ก็เห็น พี่คนนั้นเดินอยู่ข้างๆเธอ 
"พี่.."พีมตื่นเต้น
"น้อองที่อยู่ทีมเดียวกับผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย?" ชี้ไปที่เลเล่ "คนนั้นน่ะ เออ..พี่ชื่อไทสนะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ค่ะ..เช่นกันค่ะ ไว้เจอกันตอนแข่งนะคะ ต้องรีบไปแล้ว" พีมพูดจบก็รีบวิ่งกลับไปนั่งที่โต๊ะ รู้ไม่สบายใจที่ไทสถามถึงเลเล่
"เดี๋ยวก่อนสิน้องพี่ยังไม่รู้เลยว่าน้องคนนั้นชื่อว่าอะไร?" ไทสพูดอย่างเสียดาย

ที่ห้องพัก

"เลเล่ เธอชอบพี่ไทส เหรอ?" พีมถามทันทีเมื่อได้อยู่กับเลเล่ตามลำพัง 
"ใคร?" เลเล่ถามซื่อๆ
"ก็เบอร์ 3 ไง ชอบเขาเหรอ? วันนี้ไอได้คุยกับพี่เค้าด้วยนะ เค้าดูออกนะว่าเธอแอบมองเค้าตลอดเวลาอ่ะ" พีมพูดเชิงขัน 
"แล้วพี่ไทสเค้าบอกว่าอะไรอ่ะ พีม?" เลเล่ตื่นเต้นสุดขีด แต่ก็ตื่นเต้นได้ไม่นานเพราะพีมตอบว่า "เค้าบอกว่า เธอมองหาอะไร?"
"เออ....เออ....คือ..." เลเล่อ้ำอึ้ง
"คนเนี้ยไอขอนะ"พีมไม่รอให้เลเล่พูดจบประโยค 

ปัจจุบัน
 
นึกถึงตอนนี้น้ำตาของเลเล่ก็ไหลไม่หยุด "ทำไมต้องเป็นแบบนี้ พี่ไทส คนใจร้าย!" พูดพลางปาดน้ำตา 
"ผู้ชายคนเดียวไม่ตายหรอกน่า แถมไม่เคยคุยกันด้วย สู้ๆ" เลเล่ให้กำลังใจตัวเอง บอกกับตัวเองว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะร้องไห้เพราะผู้ชายคนนั้น เธอทำแบบนี้มาตลอดแต่ก็ร้องอยู่ดี ร้องเสร็จก็ให้กำลังใจตัวเองอีก...
ที่จริงแล้วสิ่งที่เลเล่เข้าใจนั้นเป็นความจริงแค่ครึ้งเดียวเท่านั้น! 

ความเป็นจริง

    ตอนเดินผ่านที่ห้องอาหารไทสก็มองเลเล่ และจำเบอร์ของเธอได้ทันที ทั้งวันนั้นเขาหาโอกาศเดินเข้าไปคุยกับเลเล่ อยากไปทำความรู้จัก แต่ก็พลาด ตอนเย็นก็พยายามจะไปถามชื่อของเลเล่จากพีมแต่พีมก็วิ่งกลับโต๊ะไปก่อน
     วันต่อมากำลังจะเดินไปคุยด้วยแต่ก็ไปเจอพีม พีมบอกว่าเลเล่ซ้อมอยู่มีอะไรฝากมาได้ ไทสบอกพีมว่า เขาคิดว่าตัวเองชอบเลเล่ พีมฟังแล้วทนไม่ได้ หัวใจแตกสะหลายแต่ก็ฝืนพูดไปว่า "ได้เดี๋ยวบอกห้นะ แต่ไม่รู้นะเพราะเลเล่มีแฟนแล้ว" ได้ยินว่าฝ่ายหญิงมีเจ้าของแล้วไทสเลยเดินออกมา หมดหวัง เสียใจกับสิ่งที่ได้ยิน พอๆกับเลเล่ที่ได้รับรู้ความเท็จจากพีมว่าไทสรำคาญตน ทั้งสองไม่ยอมคุยกัน เอาแต่แอบมอง แอบถ่ายรูปกันและกัน แอบรักกันทั้งๆที่ทั้งสองฝ่ายไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น จนมาวันสุดท้ายที่ต้องจากกัน ไทส อยากจะคุยกับเลเล่สักครั้ง เลเล่เองก็อยากแต่ก็คลาดกันเพราะพีมทำเป็นท้องเสียเลเล่จึงอยู่ดูแลจน ไทส ขึ้นรถบัสไปที่สนามบิน ทั้งสองต่างก็คิดถึงอีกฝ่าย เฝ้ารอวันที่จะได้เจอกัน วันที่จะได้บอกรักกัน 


TO BE CONTINUE ตามมาลุ้นความรักของทั้งคู่กันต่อนะคะ